Bir Adam...

Babası öldü.
Yetim büyüdü.
Üvey evlat oldu.
Tutuklandı.
Hapse atıldı.
Sürüldü.
İşsiz kaldı.
(Þöyle yazıyordu o sıkıntılı günlerde kaleme aldığı günlüğüne: Harcamalarım
fazla değil, zira gelirim hep az.)
Hastalandı..,
Böbreklerinden.
Vuruldu..,
Göğsünden.
Mesleğinden atıldı.
İdama çarptırıldı.
Kardeşleri öldü.
Çocuğu olmadı.
Boşandı.
Karaciğeri iflas etti.

Evet, bu insan

Mustafa Kemal ATATÜRK


Evladı olmayan bir yetimin, duygularını anlatın... Anlatın ki, o yetimin,
evlatlarımıza bıraktığı hediyenin kıymetini anlasın evlatlarımız.

Cumhuriyet, çocuklara anlatıldığı gibi, folklorik bir müsamere coşkusundan
ibaret değil çünkü...


Anlatın ki, kökeninde barınan derin hüznü kavrasınlar.

İşte liste yukarıda.
Kısacık ömründe bir insanın başına ne felaket gelebilirse, gelmiş...


Bunu  anlatın.
Direnen, Teslim olmayan ruhu anlatın.

Korkmasınlar engellerden.
Korkmasınlar yalnız kalmaktan.
Korkmasınlar işsizlikten.
Korkmasınlar parasızlıktan.
Korkmasınlar alçaklardan.
Korkmasınlar doğrulardan.

Yürek dediğin...
Sadece organ değil arkadaş.
Bunu anlayın!!!


İzmir kurtulmuÞ, çok tatlı bir yorgunluk, Ankara''ya hareket edecekler...
Trene binerler ve kompartımana çekilirler.


Ertesi gün, yaveri, Atatürk''ün  kompartımanının kapısını çalar. Atatürk, yorgun, bitkin bir halde kravatını  yıkamaktadır.


Yaveri: ''Paşam bu ne hal, hiç uyumadiniz herhalde; niye  böylesiniz'', der.


''Çocuk, kompartımanıma yastıkla battaniye koymayı  unutmuşsunuz, kolumu yastık yaptım agrıdı, setremi yastık yaptım üsüdüm,
uyumadim kalktim'', der.


Yaveri: ''Aman Pasam! Birimize haber vereydiniz;
hemen size bir yastikla battaniye getirirdik'', der. Ve bir ülke kurtarmaktan  dönen komutan tarihi bir cevap verir:


''Geç fark ettim, hepiniz en az benim
kadar yorgundunuz, hiç birinize kıyamadım. Önemli olan benim uyumam değil;
milletimin rahat uyuması''.


ATAMIZ SAYESİNDE NE KADAR RAHAT UYUYORUZ Kİ; HALA UYANAMADIK ?

"Yüksek Türk! Senin için yüksekliğin hududu yoktur. İşte parola budur."